Bir şeye değer biçmek, anlamak, anlatmak, örnek vermek için kıyaslıyoruz,

Onunla bunu, alttakiyle üsttekini, iki sınıf arkadaşı, iki kardeşi, iki markayı…

Konunun ne olduğu çok da önemli değil. Anlatma şeklimizde bir noktayı referans olarak vermek istiyoruz.

Referans verdiğimiz noktadan anlatmak çok daha kolay geliyor, çünkü gözümüzün önünde bir örnek varsa antacağımızı daha canlı,iyi anlatmış oluyoruz.

İki eşyayı anlatırken birbiriyle kıyaslamak işimizi kolaylaştırıyor olabilir bununla birlikte iki insanı birbiriyle kıyaslamak kimseye hizmet etmiyor.

Her birimiz birbirimizden farklı ve eşsiziz. Birimizin bir yeteneği baskın ve ön plandayken bir diğerimizin başka bir özelliği aynı derecede eşsiz ve güzel.

Birbirimizden parmak izimiz kadar ayrıyız ve aynı zamanda uzaktan bakıldığında parmak izi kadar benzeriz.

Parmak izini de yakından, uzman gözüyle incelediğinizde farkı görebilirsiniz oysa uzmanlığı olmayan ve uzaktan bakan bir göz hepsini aynı görecektir.

Bu nedenle özümüze güvenebiliriz. Eşsiz ve tek olduğumuza, tıpkı etrafımızdakiler gibi eşsiz!

Bu nedenle özünü bilen insanları etrafımızdaki diğer insanlardan hemen ayırt ederiz.

Çünkü onlar farklı dururlar;

Onlar kendilerini bilirler ve oldukları gibi kabul ederler,

Kendilerine ve kendi yeteneklerine inanırlar,

Olumsuz iç seslerinin zihinlerini meşgul etmesine izin vermezler,

Kendilerine hedefler koyar ve bunlara ulaşmak için kendilerini zorlarlar,

Davranışlarının sorumluluklarını alırlar,

Pozitif bakış açıları vardır,

Hayatlarını kendileri kontrol ederler,

Görünüşleriyle barışıktırlar,

Hayatın onlar için sunduklarının farkındadırlar ve bunun için şükrederler,

Karşılarına çıkan engel ve zorluklardan korkmazlar,

Dışarıdan gelen onaylamayı aramazlar,

Etraflarında onlara inanan ve onları destekleyen insanlar vardır.

Uzakdoğu kültürlerinde bir insanı bir başkasıyla kıyaslamak çok büyük bir hakaret olarak algılanırmış.

Birbirimizi ve kendimizi olduğumuz gibi kabul etmek birbirimize ve kendimize saygı göstermenin en etkili yolu olabilir.